December vind ik altijd de perfecte maand om een beetje te huismussen, projecten af te ronden en terug te blikken op het afgelopen jaar. Wat wil ik komend jaar gaan doen op het gebied van fotografie? En wil ik nog verder met de opleiding waar ik 2,5 jaar geleden aan begonnen ben? Kortom: een beetje zelfreflectie onder de kerstboom.
Ruim twee jaar geleden heb ik een tijd last gehad van rugklachten en kon ik een zomer lang niet veel fotograferen. In diezelfde tijd belandde ik op een open dag van de Meesteropleiding Coupeur in Amsterdam. En ik was gelijk gefascineerd.... Het is een opleiding waar studenten worden opgeleid tot meestercoupeur (kleermaker). Oud-studenten komen bijvoorbeeld terecht bij de kostuumateliers van de Holland Opera, het Nationaal Ballet en de ateliers van grote ontwerpers. Nu heb ik wel vaker dat ik ineens een interesse heb in iets, maar dit kwam toch wel een beetje uit de lucht vallen. Ik had in die tijd namelijk niet eens een naaimachine, laat staan dat ik iets wist van het coupeursvak. Aan de andere kant: hobby's als haken, beeldhouwen en edelsmeden laten zien dat ik graag iets met mijn handen maak. Dus heb ik gedaan wat ik meestal doe in zo'n geval: eerst maar eens wat verder onderzoeken. In dit geval door het volgen van de basisopleiding.
Corona én een nieuwe uitdaging
En toen kwam corona. De geplande trouwreportages en andere fotografie-opdrachten van de eerste helft van 2020 werden verschoven en ik had ineens een hele lege agenda. Wat me wel veel tijd opleverde om me verder te verdiepen in de dingen die we bij de opleiding leerden. Inmiddels had ik allerlei nieuwe vaardigheden opgedaan zoals een patroon van een rok op maat te tekenen, een blinde rits inzetten en een overhemd in elkaar naaien. En ik zag steeds beter hoe ontzettend veel ik nog moest leren om daadwerkelijk een meestercoupeur te worden. Na het basisjaar moesten we een toelatingsproef doen om te bepalen of je geschikt was om de opleiding te volgen. Ik slaagde en het was tijd om aan de echte opleiding te beginnen. Tegelijkertijd werd er, in de voortdurende pandemie, weer steeds meer mogelijk en fotografeerde ik verschillende huwelijken. Ik verbaasde me over de creativiteit waarmee bruidsparen en ceremoniemeesters omgingen met steeds weer aangepaste maatregelen en ontzettend mooie bruiloften organiseerden.
De combinatie van fotograferen en de opleiding was voor mij ideaal. Het was ontzettend leuk om een compleet nieuw vak te leren en soms ook echt pittig, zeker in combinatie met mijn fotografie-werk. Ik moest op school vanaf nul beginnen en de opleiding stelt hoge eisen aan de studenten. Soms was het heerlijk om weer naar een bruiloft te gaan en te merken hoe ik dat vak al wél in de vingers had. Ik hoefde niet meer na te denken of de juiste belichting, de goede hoek en de mooiste compositie.
Twijfel
Tot de combinatie ineens niets meer zo ideaal voelde. Ik ging steeds meer twijfelen of ik als persoon wel geschikt zou zijn om in zo'n atelier te werken. Ik merkte dat ik enorm veel moeite begon te krijgen met het directieve karakter en het strakke regime van de opleiding. Ik werd er zelfs een beetje opstandig van en betrapte mezelf op dezelfde klaagzangen die mijn puberdochter ophangt over haar school. Was ik als ondernemer teveel gewend aan het bedenken van mijn eigen koers en het zelf bepalen waar ik mijn tijd en en energie in steek? Bovendien begon de eindeloze herhaling van de handelingen me tegen te staan. Er is echt een grens aan hoeveel keer je een blinde rits in kunt zetten zonder dat het vervelend wordt. En die grens lag bij mij wat eerder dan handig is voor een ambachtelijke opleiding. 😬 Ook kwam ik meer en meer in de knel met mijn planning: de combinatie van opleiding, werken en andere bezigheden begon steeds vaker als teveel te voelen. Tijd om de balans om te maken. En met het motto 'aan een dood paard moet je vooral niet te lang trekken' in mijn achterhoofd heb ik besloten met de opleiding te stoppen.
Wat heeft het me gebracht?
Wat 2,5 jaar volgen van deze bijzondere opleiding me in ieder geval heeft gebracht is een grenzeloze bewondering voor alle ambachtsmannen en -vrouwen die een groot deel van hun leven besteden aan het onder de knie krijgen van een vak waarbij je handen het belangrijkste instrument zijn. Het eindeloze geduld om handelingen zo vaak te herhalen dat je handen automatische het goede doen.
Het heeft me ook een waardering opgeleverd voor mijn eigen vakmanschap als fotograaf. Ik merkte op hoeveel routine er zit in mijn handelingen als ik fotografeer. En juist die routine levert ruimte in mijn hoofd op om creatief te zijn en het moment op de mooiste manier te vangen. Ook merkte ik dat mijn liefde voor het beeld, het plaatje, het moment in stilte gevangen weer naar boven kwam. Afgelopen najaar maakt ik last minute een tripje naar Kopenhagen voor de trouwfotografen-conferentie van Way up North. Het was fijn om weer met fotografie bezig te zijn en nieuwe plannen te maken. Het thema van de conferentie was clean slate (schone lei), hoe toepasselijk.
2022
Na dit rondje soul searching heb ik voor mezelf mijn prioriteiten weer wat beter op een rijtje wat betreft mijn fotografie. Ik heb in de corona-tijd veel familiefotografie gedaan, het intieme van deze shoots speekt me erg aan en ik wil hier dus zeker mee door gaan. Verder staan voor 2022 alweer hele leuke huwelijken in mijn agenda en verheug me er enorm op. Ik ga alleen mijn agenda wat betreft trouwreportages niet meer zo vol plannen als ik in het verleden wel eens deed. Ik wil met met overgave en volle aandacht een huwelijk meemaken én vastleggen.
En de opleiding? Het was een geweldige ervaring om me zo onder te dompelen in iets compleet nieuws. En het was tegelijkertijd soms ook enorm confronterend. Ik ben ongeduldiger, eigenwijzer en ook meer gesteld op mijn vrijheid dan ik van te voren dacht. Ook blijk ik het, ondanks dat ik een echte introvert ben, heel leuk te vinden om projecten met mensen samen te doen. De opleiding heeft me nieuwe vriendschappen en een nieuwe hobby opgeleverd. Ik ga in het nieuwe jaar beginnen aan een mooie winterjas, op maat gemaakt van duurzaam geproduceerde wol.
De rust in mijn onrustige brein is voor nu teruggekeerd, ik heb voorlopig genoeg nieuws gezien en geleerd. Ik heb het gevoel dat ik weer terugkeer naar een oude liefde: de fotografie. Een goed gevoel om 2021 mee af te sluiten.